Το κερί
Ἡ πιό ἁπλή καί πιό συνηθισμένη ἐνέργεια τοῦ κάθε Χριστιανοῦ, μπαίνοντας στήν Ἐκκλησία, εἶναι νά ἀνάβει ἕνα κερί. Ὃμως ἡ ἐνέργεια αὐτή δέν εἶναι τόσο ἁπλή. Εἶναι κάτι, ἄπ΄ τό ὁποῖο ὁ Χριστιανός πρέπει νά διδάσκεται καί νά ὠφελεῖται πνευματικά. Τίποτε δέν γίνεται στήν Ἐκκλησία ἄσκοπα. Τίποτε δέν εἶναι περιττό. Τίποτε δέν εἶναι ὑπερβολικό. Τίποτε δέν εἶναι ξερός τύπος. Τίποτε δέν εἶναι χωρίς σημασία καί νόημα. Ὅλα συντελοῦν στό νά γίνεται ἡ προσκύνηση τοῦ Θεοῦ “ἐν πνεύματι καί ἀληθεία“, ὅπως εἶπε ὁ Χριστός στή Σαμαρείτιδα. Ἔτσι καί τό ἄναμμα τοῦ κεριοῦ ἔχει νόημα καί δέν πρέπει νά γίνεται μηχανικά ἀπό τόν Χριστιανό. Ἀνάβοντας τό κερί δέν προσφέρουμε… φῶς στόν Χριστό! Δέν τό ἀνάβουμε γιά νά βλέπει ὁ Χριστός! Δέν ἔχει ἀνάγκη ὁ Χριστός… τά δικά μας φῶτα! ΕΜΕΙΣ ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τό φῶς τοῦ Χριστοῦ. ΕΜΕΙΣ χρειαζόμαστε φῶς γιά νά δοῦμε. Τί νά δοῦμε; Νά δοῦμε ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ! Αὐτός εἶναι ἡ πηγή τοῦ ἀληθινοῦ φωτός! Μόνο ἀπό Αὐτόν μπορεῖ νά φωτισθεῖ ἡ ψυχή μας! Καί γι’αὐτό ἀνάβουμε τό κερί: Γιά νά Τόν παρακαλέσουμε νά μᾶς φωτίσει μέ τό φῶς τοῦ Προσώπου Του. “Ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς”!
Τό ἄναμμα τοῦ κεριοῦ εἶναι ἀφορμή νά ἐκφράσει ὁ πιστός τήν εὐγνωμοσύνη του στό Χριστό, γιατί τόν ἀξίωσε νά γνωρίσει τό Φῶς τό Ἀληθινό. Καί τόν ἐλευθέρωσε ἀπό τό θανατηφόρο σκοτάδι τῆς ἄγνοιας τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, ἀπό τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας. Τό φῶς τοῦ κεριοῦ εἶναι μία ὑπόμνηση τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ: “Ἐγώ εἰμί τό φῶς τοῦ κόσμου, ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσει ἐν τῇ σκοτία, ἀλλ’ ἔξει τό φῶς τῆς ζωῆς”(Ἰω.8,12).
Μακριά ἀπό τό Χριστό καί ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία ὑπάρχει σκοτάδι. Καί “ὁ περιπατῶν ἐν τῇ σκοτία, οὐκ οἶδε πού ὑπάγει“…
Τό ἄναμμα τοῦ κεριοῦ εἶναι ἀκόμη σύμβολο τῆς προσευχής μας μέσα στήν Ἐκκλησία. Ὅπως τό κερί καίει συνεχῶς, χωρίς διαλείμματα, καί σκορπίζει τό ἱλαρό του φῶς, ἔτσι ἀσταμάτητα καί μέ ἀμείωτη ἔνταση πρέπει νά ἐνεργεῖται ἡ προσευχή στίς καρδιές μας κατά τήν παραμονή μας μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἀνάβοντας τό κερί στό μανουάλι, πρέπει νά ἀνάβει μέσα μας ὁ ζῆλος νά προσευχηθοῦμε ἀληθινά, χωρίς ἄσκοπη περιφορά τῶν ὀφθαλμῶν μας ἐδῶ κι ἐκεῖ. Χωρίς κουβεντούλα μέ τούς ἄλλους, πού σάν ὁρμητικό ρεῦμα ἀέρος σβήνει τήν τρεμάμενη φλογίτσα τῆς προσευχῆς μας…
Τό ἀναμμένο κεράκι μας, τέλος ὑποδηλώνει κάτι πολύ βαθύ καί σημαντικό. Τό κερί, ὅσο εἶναι ἀναμμένο, λειώνει.Δέν εἶναι δυνατόν νά καίει καί νά φωτίζει, χωρίς νά λιώνει! Ἔτσι κι ὁ Χριστιανός, γιά νά εἶναι Φῶς, πού λάμπει “ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων” πρός δόξαν τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ, πρέπει νά ἔχει πνεῦμα θυσίας. Χωρίς κόπο καί προσφορά θυσίας, δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει φῶς πού καταλάμπει καί διαλύει τά ποικίλα σκοτάδια τοῦ κόσμου.
Τό ἀναμμένο κερί εἶναι μία μικρή θυσία. Θυσία Δοξολογίας. Θυσία αἰνέσεως. Θυσία ἱκεσίας. Σέ Ἐκεῖνον πού εἶναι τό Φῶς τοῦ Κόσμου, στόν Χριστό. Καί τούς Ἁγίους Του, πού καί αὐτοί ἔγιναν φῶς κι ὁδηγοί τοῦ κόσμου.
Μέ αὐτούς τούς λογισμούς πρέπει νά ἀνάβει ὁ Χριστιανός τό κερί του, ἐφ’ὅσον θέλει νά μήν εἶναι δοῦλος τύπων, ἀλλά νά χρησιμοποιεῖ τούς “τύπους” γιά νά ἀνεβάζει νοῦ καί καρδιά στό Θεό.
