" Ο ΤΗΡΩΝ "

Tiron Jan 2018 by pgeorgios on Scribd

Tiron Dec 2017 by pgeorgios on Scribd

ΕΡ.Άκουσα ότι ο άνθρωπος είναι δισυπόστατος. Αποτελείται από το υλικό σώμα και την αθάνατη ψυχή. Το σώμα μετά το θάνατο τοποθετείται στη μητέρα γη και μεταβάλλεται σε χώμα, η ψυχή όμως συνεχίζει να ζει. Ζουν πραγματικά οι ψυχές των κεκοιμημένων ; Που βρίσκονται τώρα;
ΑΠ. Ναι, ο άνθρωπος αποτελείται από δυο στοιχεία. Σώμα και ψυχή. Ο Δημιουργός σύμφωνα με το πρώτο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης τη Γένεση, κατασκεύασε τον άνθρωπο με χώμα και στη συνέχεια ενεφύσησε  Πνοήν ζωής . Αυτή η πνοή ζωής είναι η πνευματική μας υπόσταση, η ψυχή δηλαδή που δεν πεθαίνει, αλλά μένει αθάνατη.
Βέβαια με το θάνατο του σώματος η ψυχή χωρίζεται από το σώμα και μεταβαίνει στο χώρο των πνευμάτων. Το ερώτημα είναι: Πού είναι αυτός ο χώρος; Πού ζουν σήμερα οι ψυχές των προσφιλών μας προσώπων; Είναι αλήθεια πως οι ψυχές μεταβαίνουν σε κάποιο τόπο. Ο τόπος αυτός δεν είναι οπωσδήποτε τόπος ύλης, γιατί η ψυχή δεν είναι υλική. Γι' αυτό πρέπει να τον εννοήσουμε πνευματικά. Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός τον χαρακτηρίζε…

 Ἁγίου Λουκᾶ Κριμαίας
"Οὐδείς ἐστιν ὃς ἀφῆκεν οἰκίαν ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ ἕνεκεν τοῦ εὐαγγελίου, 30 ἐὰν μὴ λάβῃ ἑκατονταπλασίονα νῦν ἐν τῷ καιρῷ τούτῳ οἰκίας καὶ ἀδελφοὺς καὶ ἀδελφὰς καὶ πατέρα καὶ μητέρα καὶ τέκνα καὶ ἀγροὺς μετὰ διωγμῶν, καὶ ἐν τῷ αἰῶνι τῷ ἐρχομένῳ ζωὴν αἰώνιον". (Μάρκ. 10, 29-30).
Εἶναι ἀψευδὴς αὐτὸς ὁ λόγος τοῦ Κυρίου. Σᾶς βεβαιώνω ὅτι, ὅταν ἄφησα τὰ παιδιά μου καὶ τὰ ἐμπιστεύτηκα στὸν Θεό, Ἐκεῖνος τὰ φρόντισε. Τὰ παιδιὰ μεγάλωσαν σωστὰ καὶ νομίζω ὅτι ἐγὼ δὲν θὰ μποροῦσα νὰ τὰ φροντίσω τόσο καλά. Καὶ ὁ Κύριός μου ἔδωσε ἑκατὸ φορὲς περισσότερα παιδιά. Μοῦ ἔδωσε ὅλους ἐσᾶς. Μοῦ ἔδωσε τὶς καρδιὲς σας διότι γνωρίζω πόσο μὲ ἀγαπᾶτε καὶ ἐγὼ ἀνταποκρίνομαι στὴν ἀγάπη σας μὲ τὴ δική μου θερμὴ ἀγάπη. Τόσο πολλὰ παιδιά μου ἔδωσε ὁ Θεός!… Καὶ τὰ δικά σας παιδιὰ πρέπει νὰ εἶναι μορφωμένα. Μόνο νὰ μὴν περιορίζεται ἡ μόρφωση καὶ ἡ ἀγωγή τους στὴν ἔξωθεν σοφία, στὴν σοφία αὐτοῦ τοῦ κόσμου.

«τό δέ ἐπιμένειν ἐν τῇ σαρκί ἀναγκαιότερον δί’ ὑμᾶς» (Φιλιπ. α’, 24) Φωτισμένος ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ὀ Απόστολος Παύλος αναγνωριζει στήν ἐπιστολή του πρός τούς Φιλιππησίους, ὅτι γι’ αὐτόν ὁ θάνατος εἶναι ὄφελος, ἐπειδή ἡ ζωή τοῦ εἶναι ὁ Χριστός. Ἡ ἀγάπη του γιά τό Χριστό τόν τραβά πρός τό θάνατο, γιά νά βρεθεῖ ὅσο τό δυνατ όν ταχύτερα δίπλα στό Χριστό, ἀλλά ἡ ἀγάπη του καί γιά τούς πιστούς ἀνθρώπους τόν σπρώχνει στό νά παραμείνει ἀκόμα ἐν σαρκί.
Μά ὅμως αὐτό δέν εἶναι δυό ἀγάπες πού διχάζουν τόν ἀπόστολο καί τόν ἕλκουν σέ δυό πλευρές, ἀλλά μιά, ἡ ἴδια, πού ἀνοίγει μπροστά του δυό θησαυροφυλάκια: τό ἕνα μέ τό θησαυρό τοῦ μακάριου κόσμου στόν οὐρανό καί τό δεύτερο μέ τίς ψυχές τῶν πιστῶν στή γῆ. Ἐκεῖνος ὁ ἐπουράνιος θησαυρός μεγεθύνεται μέ τούς θησαυρούς τῆς γῆς, ὁ θησαυρός αὐτός ξεχύνεται στόν ἄλλον.

“Κοίτα τί φοράει αὐτή” θά πεῖ κάποια κυρία μεγαλύτερης ἡλικίας γιά μιά μικρότερη -τήν ὥρα τῆς Λειτουργίας- στήν ἐξίσου μεγάλης ἡλικίας φίλη της ἤ “ποιός εἶναι αὐτός; Δέν τόν ἔχω ξαναδεί” θά σχολιάσει κατά τή διάρκεια τῆς ἀκολουθίας ὁ γέρος ἐπίτροπος, ὅταν θά δεῖ κάποιον πού δέν τόνε ξέρει. Καμιά φορᾶ, οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας, αὐτοί δηλαδή πού ἐκκλησιάζονται συχνά ἤ ἀκόμα ἔχουν κάποιο διακόνημα μές το ναό, πέφτουν στή παγίδα τοῦ “κλειστοῦ κλάμπ”, ὅτι δηλαδή ὁ χῶρος τοῦ ναοῦ τούς ἀνήκει μέ ἀποτέλεσμα ὁποιοσδήποτε μή συνηθισμένος στά μάτια τους νά φαίνεται παράταιρος καί νά κρίνεται ἄξιος σχολιασμοῦ.
Ὅταν ὁ Χριστός ἀνέβηκε νά κηρύξει στό βῆμα τῆς Συναγωγῆς γιά πρώτη φορά, ἀντίστοιχα, ἀντιμετώπισε τά σχόλια πού ἐπαναλαμβάνονται μέχρι σήμερα στίς δικές μας ἐκκλησίες. Τό νά αἰσθάνεται κανείς τήν Ἐκκλησία “σά τό σπίτι τού” εἶναι ἐντελῶς διαφορετικό ἀπό νά θεωρεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ ἀνήκει. Ἄν κάποιος, εἴτε παπάς, εἴτε νεωκόρος, εἴτε ἐπίτροπος, εἴτε ἁπλός πιστός κλείνει τή πόρτα στούς ἄλλους, …

Χειρότερο από το να αμαρτάνει κανείς είναι να απελπίζεται. Ο Ιούδας ο προδότης ήταν μικρόψυχος και δεν είχε πείρα του πολέμου και γι’ αυτό απελπίστηκε. Έπεσε πάνω του με ορμή ο διάβολος και τον έβαλε να απαγχονιστεί. Ο Πέτρος, όμως, ως στερεά πέτρα, έπεσε σε σοβαρό παράπτωμα, της αρνήσεως του Χριστού, ως εμπειροπόλεμος που ήταν δεν παρέλυσε, ούτε απελπίστηκε από τη λύπη του. Αφού σηκώθηκε προσέφερε πικρά δάκρυα μέσα από την καρδιά θλιμμένη και ταπεινωμένη. Και αμέσως ο εχθρός, όταν τα είδε αυτά, σαν να τον έκαψαν δυνατές φλόγες στο πρόσωπο έφυγε με ορμή μακριά, με φοβερούς θρήνους.
Άγιος Ιωάννης ο Καρπάθιος

«Λόγια ἀγαπης νά τῆς λές...Ἐγω ἀπο ὅλα, τήν δική σου ἀγαπη προτιμῶ καί τίποτε δέν μοῦ εἶναι ὀδυνηρό, ὅσο τό νά βρεθῶ σέ διάσταση μαζί σου. Κι ἄν ὅλα χρειαστεῖ νά τά χάσω, καί ἄν στούς ἔσχατους βρεθῶ κινδύνους, ὁ,τιδηποτε καί ἄν πάθω, ὅλα μοῦ εἶναι ὑποφερτά, ὅσο ἐσύ μοῦ εἶσαι καλά. Καί τά παιδιά τότε μοῦ εἶναι πολύ ἀγαπητά, ἐφ’ ὅσον ἐσύ μέ συμπαθεῖς.Ὅλα δικά σου εἶναι. Αὐτο μέ συμβουλεύει ὁ Παῦλος λέγοντας ὅτι ὁ ἄνδρας δέν ἐξουσιάζει τό σῶμα του, ἀλλά ἡ γυναίκα του. Καί ἄν δέν ἔχω ἔγω ἐξουσία στό σῶμα μου, ἀλλα ἐσύ, πόσο μᾶλλον δικά σου εἶναι ὅλα τά ἄλλα». Καί συνεχίζει: «Ποτέ νά μή μιλᾶς μέ πεζό τρόπο, ἀλλά μέ φιλοφροσύνη, μέ τιμή, μέ ἀγαπη πολλή. Νά τήν τιμᾶς καί δέν θά βρεθεῖ στήν ἀνάγκη νά ζητήσει τήν τιμή ἀπό τούς ἄλλους. Νά τήν προτιμᾶς ἀπό ὅλους γιά ὅλα, γιά τήν ὀμορφιά, γιά τήν σύνεσή της, καί νά τήν ἐπαινεῖς. Νά κάνεις φανερό ὅτι σοῦ ἀρέσει ἡ συντροφιά της καί ὅτι προτιμᾶς νά μένεις στό σπίτι γιά νά εἶσαι μαζί της, ἀπό τό νά βγαίνεις στήν ἀγορά. Ἀπό ὅλους τούς φίλους νά τήν πρ…

Σήμερα ὁ κόσμος γέμισε ἀσφάλειες-ἀνασφάλειες, ἀλλά, γιὰ νὰ εἶναι ἀπομακρυσμένος ἀπὸ τὸν Χριστό, νιώθει τὴν μεγαλύτερη ἀνασφάλεια. Σὲ καμμιά ἐποχή δὲν ὑπῆρχε ἡ ἀνασφάλεια ποὺ ἔχουν οἱ σημερινοί ἄνθρωποι. Καὶ ἐπειδή δὲν τούς βοηθοῦν οἱ ἀνθρώπινες ἀσφάλειες, τρέχουν τώρα νὰ μποῦν στὸ καράβι τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ νιώσουν πνευματική ἀσφάλεια, γιατί βλέπουν ὅτι τὸ κοσμικό καράβι βούλιαξε. Ἄν ὅμως δοῦν ὅτι καὶ στὸ καράβι τῆς Ἐκκλησίας μπαίνει λίγο νερό, ὅτι καὶ ἐκεῖ ἔχουν πιασθῆ ἀπὸ τὸ κοσμικό πνεῦμα καὶ δὲν ὑπάρχει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τότε θὰ ἀπογοητευθοῦν οἱ ἄνθρωποι, γιατί δὲν θὰ ἔχουν μετά ἀπὸ ποὺ νὰ πιασθοῦν.Ὁ κόσμος ὑποφέρει, χάνεται καὶ δυστυχῶς εἶναι ἀναγκασμένοι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νὰ ζοῦν μέσα σ' αὐτήν τὴν κόλαση τοῦ κόσμου. Νιώθουν οἱ περισσότεροι μία μεγάλη ἐγκατάλειψη, μία ἀδιαφορία – ἰδίως τώρα – ἀπὸ παντοῦ. Δὲν ἔχουν ἀπὸ ποὺ νὰ κρατηθοῦν. Εἶναι αὐτὸ ποὺ λένε: «Ὁ πνιγμένος ἀπ' τὰ μαλλιά τοῦ πιάνεται». Αὐτὸ δείχνει ὅτι ὁ πνιγμένος ζητάει ἀπὸ κάπου νὰ πιασθῆ, νὰ σωθῆ. Βλέπεις, τ…