Τό αἰώνιό μας ὄνομα
Ἴσως τό πιό χαρακτηριστικό στοιχεῖο τῆς ταυτότητας τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τό ὄνομά του. Τό ὄνομα κατά τήν Ἐκκλησία ὑποδηλεῖ καί τήν οὐσία τοῦ κατόχου του. Μέ τό ὄνομα προσφωνεῖται καί δηλώνεται ἐπίσημα κάθε ἄνθρωπος. Μόνο ἡ ἀναφορά τοῦ ὀνόματος κάποιου, ἔστω καί ἀπῶν, φέρνει μπροστά μας νοερά τήν ὕπαρξη καί τά χαρακτηριστικά τοῦ ἄλλου. Εἶναι γι’ αὐτό τό λόγο, σύμφωνα μέ τή Θεολογία, πού ὁ κι ὁ Θεός δέν ἀποκάλυψε ποτέ τό ὄνομά Του στούς ἀνθρώπους, γιά νά μή γίνει γνωστή καί ἡ οὐσία Του. ( στό Μωυσῆ, στό Ὅρος Σινά, ὁ Θεός ἀποκάλυψε σάν ὄνομά Του τή μετοχή τοῦ ρήματος εἶμαι «ΩΝ», ἐννοώντας μόνο τήν ἰδιότητά Του μποροῦμε νά γνωρίζουμε, εἶναι δηλαδῆ αὐτός πού ὑπάρχει). Γιά τήν Ἐκκλησία τό ὄνομα κάθε χριστιανοῦ ἔχει κι ἄλλη, πιό ἐντυπωσιακή διάσταση ἀπό τήν καθημερινή καί ἀνθρώπινη.
Καταρχᾶς, εἶναι λάθος σήμερα νά πιστεύουμε ὅτι τό ὄνομά μας τό λαμβάνουμε κατά τή μέρα τῆς βαπτίσεώς μας. Σύμφωνα μέ τήν παράδοση καί τάξη τῆς Ἐκκλησίας μας τό ὄνομά του ὁ χριστιανός τό λαμβάνει κατά τήν ὄγδοη ἡμέρα ἀπό τῆς γεννήσεώς του, μέ τήν εὐχή τῆς ὀνοματοδοσίας. Κι αὐτό, διότι καί ὁ Χριστός μας κατά τήν ὄγδοη ἡμέρα τήρησε τήν τάξη τοῦ Ἑβραϊκοῦ νόμου καί περιετμήθη (βλ. Ἑορτή Περιτομῆς τοῦ Χριστοῦ 1η Ἰανουαρίου). Κατά τήν βάπτιση ὁ ἱερέας ἀναφωνεῖ «Βαπτίζεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ (τάδε)» ἐννοώντας ὅτι τό βρέφος ἔχει ἤδη ὄνομα. Η Ἡ ἐπιλογή τῆς ὄγδοης ἡμέρας δέν εἶναι καθόλου τυχαία, ἀλλά κρύβει πίσω τῆς πολλῆ Θεολογία καί μεγάλο νόημα ζωῆς.
Στόν κύκλο τῆς ροῆς τοῦ χρόνου, οἱ μέρες τῆς ἑβδομάδας πού ἀνακυκλώνονται εἶναι ἑπτά καί ὄχι ὀκτώ. Ὡστόσο, γιά τή θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας ὑπάρχει ἀκόμα μία ἡμέρα, ἡ ὄγδοη πού θά ἀνατείλει μία καί μοναδική φορᾶ καί δέ θά δύσει ποτέ. Αὐτή εἶναι ἡ μέρα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὄγδοη ἡμέρα θά σημάνει τό τέλος τοῦ κόσμου καί τήν ἀρχή τῆς αἰώνιας Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Μέ ἄλλα λόγια ἡ ὄγδοη ἡμέρα συμβολίζει τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, τήν αἰωνιότητα. Ὅταν ἡ Ἐκκλησία, λοιπόν, μᾶς ὀνοματοδοτεῖ κατά τήν ὄγδοη ἡμέρα ἀπό τῆς γεννήσεώς μας, στήν οὐσία μας χαρίζει τό αἰώνιό μας ὄνομα, τό ὄνομα μέ τό ὁποῖο ὁ Χριστός ὁ ἴδιος θά προστάξει τόν καθένα ξεχωριστά νά ἀναστηθεῖ κατά τήν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Τοῦ Παρουσίας. Λαμβάνουμε δηλαδή ἕνα ὄνομα μέ αἰώνια διάσταση, ἕνα ὄνομα, μία θέση στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἕνα ὄνομα γιά τήν αἰωνιότητα!!!
Μέ ὅλη αὐτή λοιπόν τή σημασία τήν ὁποία προσδίδει ἡ Ἐκκλησία στήν ἀξία τοῦ ὀνόματός μας, εἶναι κρίμα σήμερα νά ἀγνοοῦμε τήν ἡμέρα τῆς ὀνοματοδοσίας μας καί νά μήν τήν κάνουμε μέρα προσευχῆς γιά αἰώνια συμμετοχή στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἀκόμα κρίμα νά βλέπουμε χριστιανούς ἀδελφούς μας νά δυσφοροῦν καί νά διαπληκτίζονται γιά τό ὄνομα ἑνός νέου μέλους τῆς οἰκογένειάς τους. Εἶναι ἐπίσης κρίμα νά ἀκοῦμε ὀνόματα μέ ἱστορική ἀξία νά κατακρεουργοῦνται μέ τά λεγόμενα ὑποκοριστικά ἤ καί νά ἐκμοντερντίζονται μέ γελοῖο πολλές φορές τρόπο. Τό ὄνομά μας εἶναι τό μεγαλεῖο μας, ἡ κρυφή καί ἀκριβή μας περιουσία.
Γεώργιος Κυπριανού
Περιοδικό «Παρά την Λίμνην»
Αγ. Δημητρίου Παραλιμνίου
