Οἱ δοκιμασίες τῆς ζωῆς μας

Ὁ θάνατος ἑνός ἀγαπημένου προσώπου δέν εἶναι τιμωρητικῆ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας. Δέν μποροῦμε νά ἔχουμε παράπονο ἀπό τό Θεό.

Μέσα στόν πόνο μᾶς ὀφείλουμε νά ἀνοίξουμε τά μάτια τῆς ψυχῆς μας, καί τότε θά δοῦμε ὅτι αὐτό τό θλιβερό πού μᾶς συνέβη, ὅσο πικρό κι ἀνεπιθύμητο κι ἄν εἶναι, δέν παύει νά ἀποτελεῖ μιά ἔκφραση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ σέ μᾶς. Πρίν ἀπό μας, ἀποδέκτες αὐτῆς τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ἤσαν, κυρίως, οἱ Ἅγιοί

του Θεοῦ.

Οἱ θλίψεις, οἱ δοκιμασίες καί τά βάσανα εἶναι ἡ ὁδός τῶν Ἁγίων. Ὅλοι οἱ Ἅγιοι, προκειμένου νά εἰσέλθουν στή δόξα τοῦ Θεοῦ, στή ζωή τούς βάδισαν τή στενή καί τεθλιμένη ὁδό. Εἴτε ὁ Θεός ἐπέτρεψε πειρασμούς καί δοκιμασίες στή ζωή τους κι ἔδωσαν τήν καλή μαρτυρία τῆς ὑπομονῆς καί τῆς ὑποταγῆς στό θεῖο θέλημα, εἴτε ἑκούσια οἱ ἴδιοι, μέ ἀπάρνηση τῶν τερπνῶν καί εὐχάριστών της ζωῆς αὐτῆς, ὑποτάγησαν στό ἑκούσιο μαρτύριο τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς.

Καί στίς δυό περιπτώσεις, ἀντάλλαξαν τίς ἡδονές τῆς παρούσας ζωῆς μέ ὀδύνη πρόσκαιρη, γιά νά ἀπολαύσουν τίς αἰώνιες καί ἀνεκλάλητες χαρές τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ἐξ ἄλλου αὐτή τήν ὁδό τοῦ μαρτυρίου βάδισε πρῶτος ὁ Κύριος, ὅταν αἴροντας τό Σταυρό Τοῦ ἀνέβηκε στόν κρανίου τόπο. Αὐτή ἡ πρωτοπορεία τοῦ Χριστοῦ στό δρόμο τοῦ Γολγοθά πρέπει νά εἶναι πάντοτε ἐναργής στή μνήμη μας. Γιά νά θυμούμαστε ὅτι στίς δύσκολες ὧρες τοῦ πόνου ἔχουμε συμπαραστάτη, συνοδοιπόρο, συμμέτοχο καί κοινωνό τῆς δικῆς μας δυσκολίας τόν ἴδιο το

Θεάνθρωπο Χριστό. Στό Εὐαγγέλιο πουθενά δέν ἀναφέρεται νά ἔχει γελάσει ὁ Ἰησοῦς. Ἐδάκρυσε, ὅμως, ὅταν πλησίασε τόν τάφο τοῦ φίλου Του Λαζάρου. Αὐτό τό δάκρυ τοῦ Ἰησοῦ λέει, νομίζω, πολλά.

Βέβαια ἡ εὐαισθησία τοῦ Ἰησοῦ μπροστά στόν πόνο πού προκαλεῖ ὁ θάνατος δέν τελείωσε μέ ἕνα δάκρυ. Γιατί ὁ Κύριος προχώρησε καί στήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου. Ὅπως ἀνέστησε καί τήν κόρη τοῦ Ἰαείρου. Ὅπως ἀνέστησε καί τό γυιό τῆς χήρας στή Ναΐν. Ὅπως, μέ τή δική του τριήμερη Ἀνάσταση νίκησε τό θάνατο, γενώμενος πρόδρομος καί τῆς δικῆς μας ἀναστάσεως· καί τῆς ἀνάστασης τῶν δικῶν μᾶς προσφιλῶν κεκοιμημένων. Αὐτή εἶναι ἡ μεγαλύτερη παραμυθία γιά μᾶς.

Πρώτ. Π. Εὐέλθων Χαραλάμπους