ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΩΣΗΦ

Εις τα άγια ανετράφης των Αγγέλων τη προνοία,

πού προώρισεν ο πλάστης για την θεοκοινωνία.

Έπεσε το πρώτο πλάσμα στην φθοράν και συνετρίβη,

μά η θεία παναγάπη ουδαμώς δεν απεκρύβη.

Εις το πλήρωμα του χρόνου η Παρθένος των αγίων,

ανεδείχθη η διόπτρα των αρρήτων μυστηρίων.

Ο παρθενικός της βίος κι η τέλεια αγωγή,

έπεισαν τον Κυβερνήτην προς ημάς να κατεβή.

Ο υπέραγνός της τρόπος, εκ των κόλπων του Πατρός,

είλκυσε τον Θείον ΛΟΓΟΝ με αξίαν της Μητρός.

Στής παρακοής το σφάλμα, όπου ο νόμος της φθοράς,

η Υπέραγνος Παρθένος έγινε διά της αγάπης η αιτία της χαράς.

Το απόρρητον εν πάσι των αρρήτων μυστηρίων,

έλυσεν η θεία ΚΟΡΗ με τον ΤΟΚΟΝ της κυρίως.

Σύμπαντος του κόσμου άρχει, και διέπει η Τριάδα,

αλλά στην Παρθένον ΚΟΡΗ εσαρκώθη η Μονάδα.

Το αχώριστον στην φύσιν της Τριάδος μένει πάντα,

καί τον Λόγον η Παρθένος απεγέννησεν εις άνδρα.

Ακατάληπτον θα μείνη το μυστήριον του Τόκου·

πώς Παρθένος και Μητέρα; ανερμήνευτου του τρόπου.

Της Τριάδος δευτερεία επροικίσθης Παναγία,

καί το πώς δεν ερμηνεύει πάσα η Θεολογία.

Μυριώνυμος η κλήσις και αρμόδιος ο τρόπος,

κι ό,τι κι αν σε προσφωνήσουν είναι χρέος, κι όχι κόπος.

Ως Παντάνασσα, σοί πρέπει ότι πάντων κυριεύεις·

παντός πόνου και ανάγκης εις την ίασιν πρωτεύεις.

Στών παρθένων ταίς χορείαις, και γυναίων και ανδρών,

μετατρέπεις τη στοργή σου πάντα κόπον εις φαιδρόν.

Έστησας του ήθους μόνη, την ανάπλασιν κυρίως,

κι ο παρθενικός σου βίος εφαρμόζεται οσίως.

Ικετεύω χάρισαί μου, ό,τι είχα και μου κλάπη,

καί αυτό δεν είναι άλλο, παρά μόνο η αγάπη.

Έν σου βλέμμα μόνον στρέψε, ικετεύω σε, Κυρία,

καί βεβαίως θα μου έλθη διά σου η σωτηρία.