Ο Γερο‐Εφραίμ «ο τάλας» 

Απέναντι από το Κελλί του Γερο‐Υπάτιου (τα Βλάχικα Κελλιά), πάνω από τα  Κατουνάκια,  φαίνεται  μια  σπηλιά,  η  οποία ,  όπως  διηγούνται  οι  Γεροντάδες ,  επί  Τουρκοκρατίας ήταν σπηλιά ληστών. Αυτή λοιπόν την σπηλιά ο Γερο‐Εφραίμ την  μετέτρεψε σε θείο Σπήλαιο της Βηθλεέμ, διότι την αγίασε με την αγία του ζωή.  Ο  Γερο‐Εφραίμ  καταγόταν από  την  Θεσσαλία.  Είχε  ψυχή  ευαίσθητη  και  ταπεινή και πνεύμα ανδρείο και αγωνιστικό.  Έλεγε ο Παπα‐Ιερόθεος και ο Παπα‐Μακάριος από την Κερασιά ότι ο ΓεροΕφραίμ ήταν σαν τους Αββάδες της παλαιάς εποχής της Νιτρίας και Θηβαΐδος . Τα ίδια έλεγαν και οι ευλαβείς Γεροντάδες από τον Άγιο Βασίλειο , όπως επίσης και οι  γείτονες του Συνασκητές. Όλοι τον παραδέχονταν για τις αρετές του και κυρίως για  την  μεγάλη του  ταπείνωση  και  αφάνεια ,  ενώ  αυτός  αποκαλούσε  τον  εαυτό  του  ταλαίπωρο. Από ένα‐δύο περιστατικά , που θα αναφέρω, πολλά θα καταλάβουν οι  καλοπροαίρετοι, που αγωνίζονται στην αφάνεια.  Επειδή οι Πατέρες κατέβαιναν και αγόραζαν κάτι (τρόφιμα κ.λπ.) ή έπαιρναν  ευλογία από Μοναστήρια (παξιμάδι ή κηπουρικά), κατέβαινε και ο Γερο‐Εφραίμ την  νύχτα κρυφά και γέμιζε τον τουρβά του με άδεια κονσερβοκούτια από τους λάκκους  και την ημέρα ανέβαινε και αυτός φορτωμένος για το Ασκηταριό του, και έτσι έδινε  την εντύπωση στους άλλους ότι κουβαλάει τρόφιμα. Όταν έφθανε στην σπηλιά του,  άδειαζε τα αδειανά κονσερβοκούτια, που είχε στον τουρβά του, μπροστά στην πόρτα της σπηλιάς, για να τα βλέπουν οι επισκέπτες και να σχηματίζουν την εντύπωση ότι  είναι γαστρίμαργος, ενώ αυτός έκανε μεγάλες νηστείες. Μάλιστα, από την [//90] πολλή άσκηση και την πολλή υγρασία που είχε η σπηλιά , είχε προσβληθή αργότερα από  φυματίωση. Γι ’ αυτό και αναγκάστηκε να κτίση μόνος του , λίγο πιο πέρα από την  σπηλιά σε προσήλιο τόπο, ένα μικρό καλυβάκι με ξερολιθιά, που μόλις τον χωρούσε.  Το  ίδιο  δε  τυπικό συνέχισε  και  εκεί·  να  κουβαλάη  κρυφά  αδειανά  κονσερβοκούτιου από τους λάκκους και να τα αφήνη έξω από την πόρτα του. Όσοι τα  έβλεπαν, επειδή δεν γνώριζαν την πραγματικότητα, έλεγαν:  ‐ Τί κάνει αυτός εδώ; Δεν άφησε κονσέρβα για κονσέρβα!  Όσες ευλογίες του έδιναν καμιά φορά οι Πατέρες, τις δεχόταν με χαρά, αλλά  πήγαινε  την νύχτα  και  τις  άφηνε  έξω  από  τα  Καλύβια  των  Πατέρων  που  είχαν  ανάγκη ή σε αρρώστους, τους οποίους και υπηρετούσε.  Ο ίδιος είχε πολλή αυταπάρνηση και ήταν αφημένος στην Πρόνοια του Θεού.  Κάποτε που είχε αποκλειστή από τα πολλά χιόνια στην σπηλιά, ο Καλός Θεός έστειλε  τρόφιμα στον Γερο‐Εφραίμ με έναν άνθρωπο, ο οποίος, αφού του άφησε ένα τουρβά  με  ευλογίες,  εξαφανίστηκε  μπροστά  από  τα  μάτια  του Γερο‐Εφραίμ!  Ο  Γέροντας  δόξασε τον Θεό και πέρασε όλο τον χειμώνα με εκείνη την ευλογία του Θεού.  Παρ’  όλα  αυτά  που  ανέφερα ,  ο  Γερο‐Εφραίμ  είχε  πολλή αυτομεμψία ,  και  ορισμένοι πίστευαν, δυστυχώς, όσα έλεγε κατηγορώντας τον εαυτό του.  Έτσι ταπεινά και στην αφάνεια τελείωσε τον σκληρό αγώνα του για την αγάπη  του Χριστού και ανεπαύθη εν Κυρίω το 1962. Την ευχή του να έχουμε. Αμήν.  

 Αγ. Παϊσίου: Αγιορείται Πατέρες

Δημοφιλείς αναρτήσεις