Γονείς και Παιδιά (002)
Υπάρχει όμως μια θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στους περιορισμούς με τους οποίους οι γονείς επιδιώκουν να προπαρασκευάσουν το παιδί για τον πραγματικό κόσμο και τους περιορισμούς με τους οποίους επιδιώκουν να ματαιώσουν την αυτονόμηση του. Οι πρώτοι είναι εντελώς απαραίτητοι για
την ανάπτυξη της προσωπικότητος του παιδιού, ενώ οι δεύτεροι ματαιώνουν ολοκληρωτικά αυτή την ανάπτυξη.
Είναι ασφαλώς πολύ συχνή η διαστροφή των δύο βασικών προϋποθέσεων της υγιούς ανατροφής του παιδιού, δηλαδή της αγάπης και της διαπαιδαγωγήσεως. Πολύ συχνά μια ανεύθυνη επιτρεπτικότητα, που είναι ουσιαστικά έκφραση της αδιαφορίας του γονέα για το παιδί, εμφανίζεται ως αγάπη, ενώ άλλοτε η κτητικότητα των γονέων και η επιθυμία τους να κρατήσουν τα παιδιά τους σαν μια δική τους προέκταση, φοράει τη μάσκα της αυστηρής διαπαιδαγωγήσεως. Πολύ συχνά εκείνοι που σαν παιδιά υπέφεραν απ’ την πρώτη διαστροφή, υιοθετούν σαν γονείς, την τελευταία και αντιστρόφως. Όταν συμβαίνει αυτό, είτε με τον ένα, είτε με τον άλλο τρόπο οι γονείς προσπαθούν να ικανοποιήσουν μέσα απ ‘τα παιδιά τους δικές τους ανικανοποίητες ανάγκες. Είναι γνωστή σε όλους η κλασική έκφραση: «Θέλω τα παιδιά μου να έχουν ότι δεν είχα εγώ». Σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι γονείς δεν φαίνεται να υποπτεύονται ότι προσπαθούν να ικανοποιήσουν δικές τους ανάγκες και ότι μπορεί οι ανάγκες των παιδιών τους να είναι διαμετρικά διαφορετικές.
Καθώς έχει τονίσει πειστικά ο Karl Menninger, η απουσία ενός αισθήματος ευθύνης είναι η μεγαλύτερη αδυναμία της κοινωνίας μας σήμερα. Κανείς πια δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για οποιοδήποτε από τα κακά που μας μαστίζουν, για το έγκλημα, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, την άγνοια, τη βία, την καταπίεση. Είναι πάντοτε κάποιος άλλος που έχει διαπράξει αυτά τα κακά, πότε εμείς. «Αυτού» είναι υπεύθυνοι και «αυτοί» πρέπει να κάνουν κάτι γι’ αυτά. Έχουμε χάσει ακόμα και το λεξιλόγιο της ευθύνης. Δεν μιλάμε πια για την «αμαρτία» αλλά για «έγκλημα», για «ψυχική αρρώστια», για «συμπτώματα» αρρώστιας και αυτά αντιμε
τωπίζονται όχι με ανάληψη ευθύνης, αλλά με αύξηση της αστυνομικής δυνάμεως και διεύρυνση των ψυχιατρικών νοσοκομείων. Σαν άτομα δεν λέμε πια αμαρτήσαμε, λέμε αποτύχαμε, όταν το λέμε κι αυτό, και έτσι δικαιολογούμε τους εαυτούς μας. Για ότι κάνουμε κατηγορούμε τον τρόπο με τον οποίο ανατραφήκαμε, ή τον χαρακτήρα της κοινωνίας μας, ή το αποδίδουμε σε κάποιο ψυχολογικό σύμπλεγμα που έχουμε, υπαινισσόμαστε ότι όλα αυτά μας κάνουν να ενεργούμε με τον τρόπο που ενεργούμε και έτσι χάνουμε τον βασικό χαρακτήρα της ανθρωπιάς μας.
Διαπαιδαγωγώντας τα παιδιά μας θα πρέπει να τα διδάξουμε ότι έχουν κάποια ευθύνη, όχι μόνο απέναντι στον εαυτό τους, αλλά και στις οικογένειες τους και στην κοινωνία και πάνω απ ‘όλα στο Θεό. Τα παιδιά πρέπει να αναγνωρίζουν ότι τους έχουν δοθεί πολλά ταλέντα, ευκαιρίες, ικανότητες και αγαθά και ότι έχουν την ευθύνη απέναντι Εκείνου που τους έδωσε να τα αξιοποιήσουν. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν πώς ότι έχουν, τους έχει δοθεί από το Θεό για να αξιοποιήσουν προσφέροντας το στο συνάνθρωπο τους.
Πηγή: «Γονείς και Παιδιά» - 7η Έκδοση
Εκδόσεις ΑΡΜΟΣ
Π.ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΦΑΡΟΣ & Π.ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΟΦΙΝΑΣ
