Η πραγματικότητα του παραδείσου και της κόλασης

Γνωρίζω ότι πολλοί σκέφτονται την κόλαση με φόβο και τρόμο. Εγώ όμως, θεωρώ τη στέρηση της επικοινωνίας με το Χριστό μου κι όλους τους αγίους πολύ πιο πικρή και από την κόλαση. Γιατί τελικά αυτός είναι ο παράδεισος – η κοινωνία όλων των αγίων με τον ίδιο το Θεό, αυτή η δόξα που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια. Ο Θείος Παύλος όμως, που αξιώθηκε να γευθεί την ουράνια μακαριότητα του παραδείσου, μας βεβαιώνει με απόλυτη σιγουριά πως η χειρότερη συμφορά για έναν άνθρωπο είναι να μην πάει στον παράδεισο και να χάσει την ουράνια δόξα. Θα καταλάβουμε βέβαια, τι χάσαμε μόνο όταν βρεθούμε στην κόλαση. Ας μην πάθει τέτοιο κακό ακόμη και ο χειρότερος εχθρός μας, και ας μην υποστούμε ποτέ αυτή την τιμωρία.

Όσο κι αν κάποιοι σκεπάζουν την αλήθεια, η κόλαση είναι φρικτή. Κι όμως, χίλιες κολάσεις και άλλες τόσες τιμωρίες δε θα είναι ισοδύναμες με την απώλεια της θεϊκής αγάπης, με τον χωρισμό από το Χριστό, με το άκουσμα εκείνου του φοβερού λόγου Του: «Δεν σας ξέρω».

Για δες τι γίνεται στην κοινωνία μας: Μερικοί κολυμπούν στις δυστυχίες, ενώ άλλοι καλοπερνούν. Ελάχιστοι φονιάδες καταδικάζονται, ενώ οι περισσότεροι ξεφεύγουν από την τιμωρία. Μερικοί μόνο, κακούργοι φυλακίζονται, ενώ άλλοι παραμένουν ελεύθεροι.

Όταν λοιπόν, βλέπεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που έκαναν τα ίδια ή βαρύτερα αμαρτήματα, και μένουν ατιμώρητοι, αβίαστα θα πρέπει να παραδεχθείς πως υπάρχει κόλαση, γιατί φυσικά ο Θεός ούτε άδικος είναι αλλά ούτε και διακρίσεις κάνει. Θα ήταν άδικος, αν άφηνε τόσους αμαρτωλούς ατιμώρητους, και τόσους ενάρετους να δοκιμάζονται, αν δεν είχε ετοιμάσει και για τους πρώτους και για τους δεύτερους μια άλλη αιώνια κατοικία, που θα έχει αρχή αλλά όχι τέλος.

«Αμαρτία, Τα αποτελέσματα της παράβασης του θείου Νόμου»

Λόγος του ιερού Χρυσοστόμου για την Αμαρτία

Έκδ. Παρρησία. Μάϊος 2012, σσ. 29-32