Ἡ ἐπιστροφή μου στήν Ὀρθοδοξία καί ἡ εἴσοδός μου στόν μοναχισμό

Ἡ μεγαλύτερη κρίσις

Ἡ ἀποδημία μου πρός τήν ἀλήθεια

Γέροντος Ραφαήλ Νόϊκα 

  -  Πάτερ Ραφαήλ, ποιά ἦτο ἡ μεγαλύτερη κρίσις πού  ἐπεράσατε;

Σκέπτομαι πολύ καί δέν εὑρῆκα ἀκόμη μία πλήρη ἀπάντησι. Τί νά σᾶς εἰπῶ τώρα; Δέν εἶναι μία μαθηματική ἀπάντησι. Κάθε κρίσις, ὅταν ἔρχεται, εἶναι καί ἡ δυνατώτερη. Ἐνθυμοῦμαι τώρα τόν λόγο τοῦ Γέροντός μου, π. Σωφρονίου, ὁ ὁποῖος λέγει ὅτι ὁ δρόμος τῆς σωτηρίας εἶναι μία ἀνάβασις στόν Γολγοθᾶ.
Διότι, σέ κάθε βῆμα καταβάλλεις μία προσπάθεια νά ἀνέβης πιό ψηλά, μέ τίς ἴδιες δυσκολίες, στίς ὁποῖες σοῦ προστίθεται, ὅπως λέγω ἐγώ, καί περισσότερος κόπος.

Κάθε κρίσις πού ἔρχεται στόν ἄνθρωπο γιά πρώτη φορά, ἀρχίζω νά ἀντιλαμβάνωμαι ὅτι ἦτο στ᾿ ἀλήθεια μία συνέχισις τοῦ δρόμου. Πολύ σπουδαῖο εἶναι τό γεγονός ὅτι δέν ὑπάρχει κρίσις πού νά μήν ἔρχεται μέ πλούτη (πνευματικά).
Καί εὐχαριστῶ αὐτόν πού μοῦ ἔκανε αὐτή τήν ἐρώτησι, ἐπειδή ἀκριβῶς μέ βοήθησε νά συνειδητοποιήσω αὐτόν τόν πλουτισμό. Κάθε τι πού εἶναι πόνος σ᾿ αὐτή τήν ζωή, δέν εἶναι παρά μία γέννησις, ἀρχίζοντας κιόλας ἀπό τήν πρώτη κατάρα, τήν ὁποία ὑπέφερε ὁ ἄνθρωπος μετά τήν πτῶσι.

Ὁ Θεός εἶπε στήν Εὔα ὅτι μέ πόνους θά γεννᾶς τά παιδιά σου (Γεν.3,16) . Καί παρετήρησα-καί τώρα ὅλο καί περισσότερο γίνεται καθαρώτερο μέσα μου-ὄχι μόνον μέ πόνους νά γεννοῦν τέκνα, ἀλλά ὅτι κάθε πόνος εἶναι καί μία γέννησις τοῦ παιδιοῦ καί ἐκεῖνο τό παιδί εἶσαι ἐσύ, τό ὁποῖον ὑποφέρεις τόν πόνο, ὅταν περνᾶς κάποια κρίσι.
Ἔτσι, ἕνας καθηγητής τῆς θεολογίας στό Παρίσι ἐξηγεῖ τό γεγονός ὅτι ἡ λέξις αὐτή εἶναι ἑλληνική καί σημαίνει κρίσις, δοκιμασία, ἀμφιβολία, ἐπίκρισις, δίκη. Στήν κρίσι, ὁ Θεός κρίνει τήν ζωή μου.

Συνεπῶς-, κρίσις εἶναι μία δίκη τήν ὁποία κάνει ὁ Θεός ἐνώπιόν μου καί ἐνώπιον ἑνός ἔθνους (ὁ καθηγητής ἐκεῖνος ὡμιλοῦσε γιά τίς κρίσεις καί περιπλανήσεις, τίς ὁποῖες ἐπέρασε ὁ ἰσραηλιτικός λαός στήν Παλαιά Διαθήκη μέ τίς αἰχμαλωσίες του ἀπό ἄλλους λαούς κλπ), διά τῆς ὁποίας ὁ Θεός μέ προσκαλεῖ νά κρίνω καί ἐγώ τήν ζωή μου.
Μέσῳ τῆς κρίσεως, ἡ σκέψις τοῦ Θεοῦ εἶναι νά βλέπω ἐγώ στήν ζωή μου τί εἶναι ἀληθινό καί τί δέν εἶναι. Ὁπότε κρίσις εἶναι ἡ στιγμή, στήν ὁποία ἠμποροῦμε καί ἐμεῖς νά κρίνουμε πῶς ἐκδηλώνεται ἡ κρίσις τοῦ Θεοῦ.
Γίνεται ταυτόχρονα λόγος περί προκλήσεως καί προσκλίσεως ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ γιά νά ὁδηγούμεθα μακρύτερα. Καί, πράγματι, κάθε κρίσις εἶναι καί ἕνα βῆμα πρός τά ἐμπρός· κάθε κρίσις, ἐπειδή ἀκόμη δέν τήν ἐπέρασες, εἶναι ἀκόμη ἡ μεγαλύτερη. Μ᾿ αὐτή τήν ἔννοια, μέ τρόμο καί ἀγωνία περιμένεις τί ἄλλες κρίσεις θά ἔλθουν στόν δρόμο τῆς ζωῆς σου.

 Ἠμπορῶ, λοιπόν, νά εἰπῶ καί ἐγώ ὅτι περιμένω. Περιμένω μέ ἐλπίδα καί ἄλλες εὐλογίες καί πλούτη καί παραμένω στήν προσευχή μου λέγοντας : «Κύριε, ὅπως ἐσύ γνωρίζεις, ἐλέησόν μας ὅλους».