ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΕ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΤΟΥ
Ο μακάριος Παύλος ο απλός διηγήθηκε στους πατέρες το εξής περιστατικό: «Είχα ένα μαθητή αμελή, ο οποίος έπεφτε κρυφά από μένα σε διάφορα αμαρτήματα. Όταν πέθανε, παρακαλούσα τον Κύριο και την Παναγία Θεοτόκο να μου φανερώσουν σε ποιο τόπο βρισκόταν. Μετά από πολλές ημέρες προσευχής είδα σε οπτασία το μαθητή μου να τον κρατούν δύο και ήταν όπως μια πέτρα ή ένα όστρακο από το κεφάλι μέχρι τα πόδια, χωρίς να έχει καθόλου ενέργεια ψυχής ή σώματος.
Βλέποντας αυτά, λυπήθηκα πάρα πολύ, διότι θυμήθηκε τα δεσποτικά λόγια, που πρόσταξε να δέσουν τα χέρια και τα πόδια εκείνου που δεν είχε ένδυμα γάμου και να τον ρίξουν στο σκότος το εξώτερον. Όταν συνήλθα από την έκσταση, άρχισα να λυπάμαι πάρα πολύ. Έδινα ελεημοσύνες, έκανα λειτουργίες, παρακαλούσα νύχτα και μέρα την Παναγία και το φιλάνθρωπο Κύριο να τον ελεήσει και έκανα πολλές νηστείες παρ’ όλο το γήρας μου.
Μετά από πολλές ημέρες, βλέπω την Παναγία και μου λέει: «Τι έχεις πάτερ και στενοχωριέσαι;». «Στενοχωριέμαι Δέσποινα για τον αδελφό που τον είδα να ταλαιπωρείται». Και μου αποκρίθηκε τότε εκείνη: «Δεν με πα
ρεκάλεσες να σου τον δείξω;». Κι εγώ της είπα: «Ναι, Κυρία μου, αλλά δεν ήθελα να τον δω σε τόσο κακή κατάσταση».
Του λέει τότε η Υπεραγία Θεοτόκος: «Πήγαινε. Και για το μόχθο και την ταπείνωση και την αγάπη σου, θα σου τον δείξω πάλι για να χαρείς». Και την άλλη μέρα βλέπω τον αδελφό να έρχεται προς το μέρος μου ολόχαρος. Και μου λέει: «Οι πρεσβείες σου, πάτερ, δυσώπησαν την Παναγία Θεοτόκο (διότι πολύ σε αγαπά) και παρεκάλεσε το Σωτήρα και με έλυσε από τα δεσμά των αμαρτιών μου, όπου ήμουν δεμένος».
Κι αφού μου είπε αυτά, έρχεται η Παναγία και μου λέει: «Πληροφορήθηκες τώρα, γέροντα, για το παιδί σου;». Κι εγώ της απαντώ: «Ναι, Δέσποινα, και σ’ ευχαριστώ πολύ για τη φιλανθρωπία σου». Και μου λέει: «Πήγαινε λοιπόν. Και να θυμάσαι πάντοτε τον αδελφό στις προσευχές σου και να κάνεις κι ελεημοσύνες, διότι πολύ ωφελούν αυτά τους κεκοιμημένους».
